آزمایشگاه PCR

در گذشته برای تولید قطعات نوکلئوتیدی معمولا از روش های شیمیایی استفاده می‌کردند و یا برای بدست آوردن نسخه های متعدد از یک ژن خاص، این ژن را به داخل حامل مناسب وارد کرده و در یک باکتری تکثیر می نمودند. این روش ها پر زحمت بوده و نیاز به مدت زمان طولانی داشتند. تکنیک PCR  به منظور تکثیر یک قطعه DNA در سال ۱۹۸۴ توسط کری مولیس (Kary Mullis) کارمند شرکت Cetus ارائه شده است. PCR مخفف Polymerase Chain Reaction یا واکنش های زنجیره ای پلیمراز است و به طور ساده تکثیر قطعات  DNA  با گرم و سرد کردن متناوب است. PCR تکنیکی است که به واسطه آن می توان از یک رشته DNA یا از یک رشته RNA ، تعداد زیادی رشته DNA به دست آورد، به شرطی که دو انتهای رشته DNA که قصد تکثیرش را داریم کاملا شناخته شده باشد. با این روش می توان یک ژن را به اندازه ای تکثیر کرد تا بتوان با استفاده از روش‌هایی مانند الکتروفورز مشاهده کرد. شما یک تار مو را از فاصله ۶ متری نمی توانید ببینید اما یک دسته میلیاردی از مو کنار هم به خوبی مشاهده می شوند. اصل PCR هم بر این مبنا استوار است. برای تکثیر یک قطعه خاص ، ابتدا یک پرایمر از DNA موردنظر ، طراحی می شود و با استفاده از PCR تکثیر می شود